ಮಾಸಿದ ಬಣ್ಣ

     ರವಿ ಬೆಳಗೆರೆ ಬರೆದಿರುವ "ಹೇಳಿ ಹೋಗು ಕಾರಣ" ಪುಸ್ತಕ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಬಾರಿ ನಮ್ಮ ನಿರ್ಧಾರಗಳಿಗೆ ಕಾರಣಗಳ್ಳನ್ನು ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗೆ ಹೇಳಲು ಸದ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆ ಕೆಲವೊಂದು ನಮ್ಮ ನಿರ್ಧಾರಗಳು ಕೇವಲ ನಮ್ಮನು ಒಳಗೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ತೊಂದರೆಯಿಲ್ಲ. ಹೆಚ್ಚಾಗಿಯೂ ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಮಿಳಿತಗೊಂಡ ಎಷ್ಟೋ ಜೀವಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮ ನಿರ್ಧಾರಗಳು ಸಂಬಂಧಿಸಿರುತ್ತದೆ, ಹಾಗು ಅದರ ಪರಿಣಾಮಗಳ್ಳನು ಅವರು ಅನುಭವಿಸಬೆಕಾಗುತ್ತದೆ.
     ಜೊತೆಯಲ್ಲಿರುವೆ ಎಂದು ನಂಬಿಕೆ ನೀಡಿದ್ದ ಬಂಧವೊಂದು ಧಿಡೀರ್ ಎಂದು ಕೊಂಡಿ ಕಳಿಚಿಕೊಂಡರೆ? ಅದು ಕೂಡ ನಿಮಗೆ ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾದ ಕಾರಣವಾ ಹೇಳದೆಯೇ.! ಅವರು ನಿಮ್ಮವರೇ ಆದ ಕಾರಣದಿಂದ ನಿಮಗೆ ಒಂದಷ್ಟು ಕಾರಣಗಳ್ಳನು ಊಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಾಗುವುದು, ಆದರೆ ಅದು ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಸರಿಯಂಬುದು ಕೇವಲ ಆ ನಿಮ್ಮವರು ಎಂದೆನಿಸಿಕೊಂಡ ನಿಮ್ಮವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ತಿಳಿದಿರುತ್ತದೆ.
     ಅಂದು ಅಲ್ಲಿ ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ನಡದ್ದದು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೀಗೆಯೇ.

ಅವನು: ಸಹಾಯಮಾಡುವುದೆಂದರೆ ನಿನಗೆ ಬಹಳ ಇಷ್ಟ ಅಲ್ಲವೇ?
ಹಾಗಾದರೆ ನನಗೊಂದು ಸಹಾಯ ಮಾಡು, ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಮತ್ತೆಂದೂ ಮಾತನಾಡಬೇಡ.

ಅವಳು: ಅವನದ್ವಾನಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಗಾಂಭೀರ್ಯತೆಯ ಅರಿವು ಮೂಡಿತ್ತಾದರೂ ಹೆಚ್ಚುನು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಸಲಿಲ್ಲ. ಕಾರಣ ಎಲ್ಲಾ ಸರಿ ಹೋಗುವುದೆಂಬ ನಂಬಿಕೆ.
(ಇದೇನು ಮೊದಲ ಬಾರಿಯಲ್ಲ ಅವರಿಬ್ಬರನಡುವಿನ ಈ ಜಗಳ)

ಈ ಘಟನೆ ನಡೆದು ಸುಮಾರು ಘಂಟೆಗಳಾಯಿತು, ದಿನಗಳು ಕಳೆದವು, ಆಗಿದ್ದ ಗಾಯ ಮಾಸುವ ಯಾವುದೇ ಲಕ್ಷಣಗಳು ಕಾಣುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಮುಲಾಮು ಹಚ್ಚುವ ಅವಳೆಲ್ಲಾ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ಸೋತ್ತಿದ್ದವು.

ಅವಳ ಕಟು ಮಾತುಗಳು ಪ್ರಯೋಜನಕ್ಕೆ ಬರಲಿಲ್ಲ.
ಗಾಯಕ್ಕೆ ಕಾರದ ಪುಡಿ ಹಾಕಿದರೆ ಉರಿಯುವುದು ಸಹಜವಾದರೂ, ಅದೊಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ಮೂಲಮಾಗುವುದೆಂಬ ನಂಬಿಕೆಯು ಹುಸಿಯಾಯ್ತು.

ತಿಂಗಳುಗಳು ಕಳೆದವು.

ಅವಳು: ಏಕೀಗೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವೆ?
ಅವನು: ನನ್ನಿಷ್ಟ.
ಅವಳು: ಹಾಗಾದರೆ ನಾನು ನನ್ನಿಷ್ಟದಂತೆ ಮಾಡಲೇ?
ಅವನು: ಮಾಡು. ಆದರೆ ನನ್ನ ತಂಟೆಗೆ ಬರಬೇಡ.

ಸಂಭಾಷಣೆ ಮುಂದುವರಿಸಲು ಬೇರೇನುವುಳಿದಿರಲ್ಲಿಲ. ಅವರಿಬ್ಬರನಡುವೆ ನಡುಗಡ್ಡೆಯ ಶೀತಲತೆಯ ಮೌನವೊಂದು ಮೂಡಿತ್ತು.

ಸಮಯದ ಸುಳಿಗೆ ಸಿಲುಕಿ ನಲುಗಿಹೋಗಿತ್ತು ಅವಳ ಮನಸ್ಸು.
ಅಲ್ಲಿಗೊಂದು ಸುಂದರ ಚಿತ್ರವೊಂದರ ಬಣ್ಣ ಕದಳಲಿ ಹೋಗಿತ್ತು.