ಹೆಸರಿಲ್ಲದಿರೋ ಬಂದುವೇ

 ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿ ನೆನಪುಗಳ ಕಟ್ಟೋಣ. ಇದ್ದಷ್ಟು ದಿನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಬಾಳೋಣ. ನೀನೆಂದಿಗೂ ನನಗೆ ಸ್ವಂತವಲ್ಲ. ನಿನಗೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿಯೂ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗಂತ ನಾನು ನಿನಗೆ ಬೇಡಯೆಂದಲ್ಲ. ಮುಂದೊಂದುದಿನ ನಮ್ಮಿಬರ ದಾರಿ ಬದಲಲಿದೆ. ಇದರ ಅರಿವು ನನಗು ಇದೆ. ನಿನಗೂ ಇದೆ. ಹೇಳಿದಳು ಅವಳು. 

“Memories warm you up from the inside. But they also tear you apart.” 
― Haruki Murakami, Kafka on the Shore
ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ನೆನಪುಗಳ ಕಟ್ಟಲು ನನಗೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ ಈ ನೆನಪುಗಳು ಗಾಢವಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಇದರಿಂದ ಹೊರಬರಲು ತುಂಬಾ ಸಮಯಬೇಕು.
ಮಾಸಬೇಕು ನಿನ್ನ ನನ್ನ ನೆನಪುಗಳು. ಉತ್ತರಿಸಿದ ಅವನು.

ಅವನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಸತ್ಯದ ಅರಿವು ಮೊದಲಿಂದಲೇ ತಿಳಿದ್ದಿತ್ತು. ಆದರೂ ಮುಕ್ತಾಯಕ್ಕೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಪದ ಬಳಸ ಬಹುದಿತ್ತು.

ಅಳಿಸಲೇ ಬೇಕೆಂದಿದ್ದರೆ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸುವುದೇಕೇ? ನೆನಪುಗಳ ಮಾಸಿಸಲು ಮುಪ್ಪಿನ ಕಾಲವೊಂದಿರುವುದು. ಅಲ್ಲಿವರೆಗೂ ಮೆದುಳಿನ ಯಾವುದೊ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ಜಾಗಕೊಡಲೇನು ಕಷ್ಟ? ನಮ್ಮದೇ ಕೂಸದ ಅದನ್ನು ದಮ್ಮು ಕಟ್ಟಿ ಕೊಲ್ಲುವುದು ಅಪರಾದವಲ್ಲವೇ? ಆ ಮುದ್ದಾದ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಸಲ್ಲಬೇಕಾದ ಗೌರವಗಳನ್ನು ಕೊಡಲೇ ಬೇಕಲ್ಲವೆ. ಅವನಿಗಿದನು ಹೇಳಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡಳು ಅವಳು, ಹೇಳಲಿಲ್ಲ.   

ಅವಳೇಳದೆಯೇ ಇದನರಿವಷ್ಟು ಸೂಕ್ಷ್ಮನವನು. ಹಾಗೆಂದು ನಂಬಿದ್ದಳು ಅವಳು.

ನಡೆದ ಘಟನೆಗಳಿಂದ (ಮೇಲಣ ಮಾತು ಕತೆಯಿಂದ) ಅವಳಿಗೆ ದುಃಖ್ಖ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಇಲ್ಲ. ಬರಿಯ ನೋವು ಅಷ್ಟೇ.
ಕಟ್ಟಿದ ನೆನಪುಗಳಿಂದ ಪಶ್ಚಾತಾಪವಿಲ್ಲ, ಬರಿಯ ಖುಷಿ ಅಷ್ಟೇ.